ᴊɪɴʟɪᴀɴɢ sʜɪᴛᴀɪ ʜᴜᴀɢᴀɪ เรื่องนี้คงเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วที่ผมอยากจะเล่า ครับ สวัสดีอีกครั้งนะครับ มันมีเหตุการณ์หลายๆอย่าง ที่มันทำให้ไฟท์ได้รู้ถึงอะไรบางอย่างหรือตัวตนของไฟท์ที่ผมเองไม่เคยรู้มาก่อนหรือไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้น อาทิเช่นเรื่องที่จะเล่าวันนี้ครับ แต่ก่อนตอนสมัยที่ผมเด็กมากกว่านี้ ผมเคยเป็นคนที่ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากกับชีวิต ทำอะไรก็ได้ง่ายๆสบายๆ เรียกได้ว่ามีความยืดหยุ่นเหมือนหนังยางเลยแหละครับ แต่จริงๆในสมัยก่อนผมก็ได้ผลการเรียนที่ดีนะ แต่ก็ไม่เคยซีเรียสกับมันขนาดนั้น แต่พออายุมากขึ้น เจอสภาพแวดล้อมที่กดดันมากขึ้น มีการแข่งขันสูงมากขึ้นบวกกับเคยมีหลายครั้งที่ผมแพ้เพราะขาดเพียงเพราะ 1-2 คะแนนมันยิ่งทำให้ผมเป็นคนที่ซีเรียสกับหลายๆเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องเรียน เรื่องกฏระเบียบ ด้วยเหตุนี้เลยทำให้เป็นคนที่ชอบวางแผน ทำให้เป็นขั้นเป็นตอนแล้วก็ตีกรอบในเรื่องๆนั้นว่าต้องเป็นแบบนั้นเท่านั้น หรือให้มีข้อผิดพลาดน้อยที่สุด จนหลายๆครั้งมันทำให้ผมกลายเป็นหัวหน้ากลุ่ม(คนรับหน้า)โดยไม่รู้ตัวเพราะว่าไม่มีใครทำงานนั้นจนผมต้องเป็นคนทำงานนั้นคนเดียว “ อย่างเหตุการณ์หนึ่งตอนที่อาจารย์มอบหมายงานกลุ่มกลุ่มละ 60 คนโดยให้เตรียมพรีเซ็นเป็นกลุ่มกลุ่มละประมาณ 15 คนด้วยความที่ผมกับเพื่อนอีกคนเคยทำงานนี้มาก่อนแล้ว เพื่อนเลยบอกว่าไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวที่เหลือมันก็ทำแหละ โดยอาจารย์ก็ปล่อยให้เตรียมกันกลุ่มละชั่วโมงครึ่ง จนเมื่อถึงเวลาพรีเซ็นก็ไม่มีใครพรีเซน ผมก็เลยต้องจำใจที่จะต้องเป็นคนพรีเซ็นเพราะกลัวทุกคนไม่ผ่านแล้วต้องกลับมาแก้ใหม่ ตอนนั้นจำได้ดีเลยว่า ผมเป็นคนคนเดียวในกลุ่มที่เดินไปที่หน้าเวที ในตอนนั้นทุกคนดูนิ่งแล้วก็เงียบ แต่อย่างไงผมก็จำเป็นที่จะต้องทำผมเลยออกไปพรีเซ็นโดยที่ขาก็สั่นเกรง อยากที่จะรีบพรีเซนให้มันจบๆไป จนมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมต้องเป็นคนที่รับหน้าแทนทุกคนในกลุ่ม ในตอนนั้นผมก็คิดนะว่าผมจำเป็นต้องมายื่นตรงนี้ไหม? หรือว่า ผมใจร้ายกับตัวเองรึเปล่า? หรือว่าทำไมต้องมาทำงานที่คนอื่นทิ้งไว้ให้เราเป็นคนทำแล้วเฟลคนเดียวตลอดเลยว่ะ? หรือว่าสิ่งที่ผมทำถูกแล้ว? ”

[ต่อ...] ด้วยเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นหลายๆครั้ง มันเลยทำให้ผมกลายเป็นคนที่สร้างมาตรฐานขึ้นมาจนไม่เปิดใจที่จะให้เขามาทำงานเพราะผมคิดว่าไม่มีใครที่สามารถทำงานได้เท่ากับมาตรฐานที่ผมคิดไว้ได้เลย บวกกับไม่ชอบที่จะขอความช่วยเหลือจากใครก็คนมันเคยทำงานด้วยตัวเองอ่ะเนาะแล้วก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำขอใครเท่าไหร่ และหลายครั้งเองผมก็รู้สึกเฟลกับตัวเองมากอยากที่จะเข้มแข็งหรือกล้าที่จะใช้ชีวิตมากกว่านี้ แต่มันก็ไม่มีใครที่รอรับไฟท์หรือรอช่วยเหลือไฟท์เวลาที่ไฟท์ล่มหรือผิดพลาด เหมือนกับที่ไฟท์ทำกับคนรอบข้างเลย หลายๆครั้งผมก็คิดว่าหลายๆคนก็ไม่ชอบนิสัยที่อวดดีเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางหรือว่าจะสอนคนอื่นของผมรวมถึงตัวผมด้วยแหละ แต่จะให้ไฟท์ทำไงได้ล่ะก็ไฟท์ไม่เคยโชคดีแบบที่มีคนมารอซัพพอตนิ จริงๆไฟท์อยากโชคดีบ้างจังนะ•́ ‿ ,•̀

ᴢʜᴜɪɢᴇɴᴘᴀᴏᴅɪ I กล่าวทักทายทุกท่านครับ 🧡 นี้คงจะเป็นบอร์ดที่สองที่ผมอยากที่จะใช้ในการระบายความในใจ จริงๆมันมีความรู้สึกแบบนี้มานานแล้วแหละ มีคนคนหนึ่งถามผมถึงคำถามหนึ่ง และมันก็ทำให้ผมกลับมาย้อนคิดเรื่องๆ นั้น สวัสดีทุกท่านที่เข้ามาอ่านข้อความนี้นะครับ ทุกคนน่าจะพอรู้จักผมมาสักพักแล้วแหละ ใช่ครับ สิ่งที่ผมกำลังจะสื่อกับทุกคนน่าจะรู้จักผมมาสักพักแล้ว เพราะว่าถ้าไม่รู้จักคงไม่กดเข้ามาอ่านหรอกใช่ไหมครับ เราน่าจะได้คุยกันมาระดับหนึ่งแล้วแต่สิ่งที่หลายคนน่าจะสงสัย หรือ งงกับตัวผมคงจะเป็นเรื่องของอายุ หรือคิดว่าทำไม่ต้องโกหกเรื่องอายุครับ ครับสำหรับเหตุผลข้อนี้อาจจะฟังไม่ขึ้นแต่ผมก็แค่รู้สึกว่า การที่ผมได้รู้จักอายุ หน้าตาหรือการใช้ชีวิตประจำวันของใครแล้วมันไม่ได้ทำให้ไฟท์รู้จักคนเหล่านั้นมากขึ้นเลย และการที่เราได้รู้จักกันจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของอายุ หน้าตาหรือการใช้ชีวิต มันอาจจะทำให้เราไม่ได้รู้จักกันขนาดนี้ก็ได้ครับทั้งเรื่องของ ช่องว่างของช่วงอายุ อคติ และไฟท์ก็เชื่อเสมอว่าการทำความสนิทกันที่ดีที่สุดคือการมองข้ามเรื่องพวกนี้และคุยกันแบบจับเขา ครับหลายคนอาจจะมีคำถามต่อมาอีกคือแล้วทำไมต้องโกหกละ ทำไมไม่บอกไปเลยว่าไม่อยากบอก ครับเพราะว่าทุกครั้งที่มีคนถามคำถามนี้ ผมจะตอบว่า “ขออนุญาตไม่บอกครับ” ในครั้งแรก และในครั้งต่อๆ มาผมก็จะตอบไปเรื่อย หรือแถนั้นแหละครับแต่ผมเชื่อว่าทุกคนก็รู้ครับว่าผมไม่ได้อายุเท่านั้นจริงๆ ครับมันอาจจะฟังดูแย่นะเพราะว่าในเมื่อเรื่องส่วนตัวผมไม่ได้ไปยุ่งกับใคร ผมก็มีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบถูกต้องไหมครับ